‘Jezelf zijn’,

‘Jezelf zijn, hoe prachtig, hoe vermoeiend…’

Een krachtige zin uit het poëtische oeuvre van Leonard Nolens, wil ik hier citeren om de kern van Greta’s creatie weer te geven. Ik stel dan ook heel eenvoudig, Greta Rochtus lijkt op haar werk, of is het vice versa?

Jezelf zijn in schilderen, jezelf leren kennen door te schilderen, en dan jezelf vinden in het schilderen:Greta is daarin geslaagd en dat is prachtig, in haar werk herkennen we haar persoonlijkheid. Haar opvallend kleurrijk en vrolijk kleurenpalet is een weerspiegeling van haar kleurrijk persoonlijkheid . Kleuren die ook opduiken in haar garderobe, maar dit even terzijde!!!

Met haar schilderwerk lijkt Greta de grijs-grauwe wereld te willen opvrolijken. De geborstelde thema’s, zoals mensen, ruimten stralen superoptimistische kleuren af. Duidelijk kijkt Greta door een roze bril, wanneer ze schildert. Hier is ze niet ver af van het uitbundige bij sommige expressionisten. Voor de techniek die ze erg belangrijk vindt, zocht ze ook inspiratie bij Willem De Kooning, de Amerikaanse artiest, van Nederlandse afkomstig, gekend voor zijn action painting, of ‘peinture informelle’ zo zet zij de olieverf ongedwongen enthousiast neer. Oppervlakkig?? Niets is minder waar. Haar schilderwerk begint steeds met ernstige voorstudies en scherpe compositie analyses. Haar inspiratie steunt daarbij ook op foto’s, dikwijls uit het fotowerk van haar dochter Griet. De strakke architectonische structuren worden dan in het doek ingevuld met een opgestapelde verfmassa’s in een zonnig koloriet. Bij de kleurkeuze gaan opvallende licht-donker contrasten samen met een warm-koud contrast. Een effect dat nog verhoogd wordt door het feit dat Greta meestal opteert voor een canvas van bescheiden formaat.

In het tweede luik van deze tentoonstelling laat Greta Rochtus binnenkijken in een ander facet van haar persoonlijkheid.

Voor haar momenten met vraagtekens, nood aan introspectie, rust, ingetogenheid en koestering kiest Greta voor tactuele ervaringen en manuele expressie in haar papierwerk. De filosoferende Greta schept zelf urenlang haar papier uit, bijvoorbeeld, groenteschillen. vezels met een wonderlijke structuur worden zo de grondstof van de papieren creaties, zoals de silhouetten van de vrouwenlichamen. En ze gaat verder er komen woorden bij, zware woorden zoals haat en nijd. De kleuren worden monotoon, het zelf ‘geschepte’ materiaal wordt gemanipuleerd met subtiele gaatjes, voorzichtige scheurtjes en lijntjes.

Het kontrast met de uitbundige koloriet van het schilderwerk kan niet groter. Maar hoe paradoxaal ook, het maakt het optimisme ervan des te geloofwaardiger.

We worden bij het kijken erop attent gemaakt op ,de vele contrasten in elk van ons, op de strijd tussen vrolijk en droef, uitbundig en melancholisch, expressief en introspectief.

Greta haar werk is zo toegankelijk dat we deze momenten bij ons zelf er in kunnen herkennen.

Karin Verhelst - 30/11/2001